Dwa kannabinoidy związane z delta-9-tetrahydrokannabinolem (THC), dronabinol i nabilonem zostały zatwierdzone przez Amerykańską Agencję ds.Żywności i Leków (FDA) w leczeniu nudności i wymiotów wywołanych chemioterapią w 1985 roku (głównie w przypadku schorzeń takich jak AIDS).
Trzeci kannabinoid, kannabidiol (CBD), został zatwierdzony przez FDA w 2018 r. do leczenia dwóch postaci padaczki dziecięcej, zespołu Dravet i zespołu Lennoxa-Gastauta. Poza czterema wskazaniami, dla których kannabinoidy są zatwierdzone przez FDA, najlepszym dowodem na medyczne zastosowanie marihuany wydaje się być używanie jej w przypadku chronicznego bólu (w tym bólu neuropatycznego) oraz spastyczności mięśni wynikającej ze stwardnienia rozsianego. Choroby te otrzymały wiele pozytywnych badań z randomizacją (RCT) i wiele systematycznych przeglądów uzasadniających wykorzystanie marihuany.
National Academies of Science, Engineering and Medicine Committee on the Health Effects of Marihuana doszło do wniosku, że istnieją „rozstrzygające lub istotne dowody” na to, że marihuana jest skuteczna w leczeniu przewlekłego bólu u dorosłych i wygłoszono to na podstawie faktu, że literatura dotycząca przewlekłego bólu otrzymała potwierdzające wyniki badań dobrej jakości bez wiarygodnych przeciwstawnych wyników.
Metaanaliza 28 badań wykazała, że istnieją „dowody średniej jakości” wspierające stosowanie kannabinoidów w leczeniu bólu przewlekłego.
Inne przeglądy opisują dowody na to, że kannabinoidy nie działają wystarczająco mocno w przypadku łagodzenia bólu przewlekłego. Na przykład, w metaanalizie z 2017 roku, 27 badań oceniających skuteczność marihuany jako farmakoterapii bólu przewlekłego wykazało słabe owody na to, że marihuana łagodzi ból neuropatyczny i nie ma dowodów sugerujących, że marihuana była przydatna w leczeniu inne rodzaje bólu.
Brakuje jakości i ilości dowodów na skuteczność kannabinoidów w leczeniu przewlekłego bólu. Jakość dowodów potwierdzających stosowanie kannabinoidów w leczeniu bólu jest nieoptymalna, z małymi rozmiarami prób, niejednorodnością miar wyników i krótkim czasem trwania badań, co niestety potwierdza, że badania oceniające wyżej wymienione metaanalizy posiadały słabe punkty.
Systematyczne przeglądy w większości tych samych badań mogą przynosić różne wnioski w zależności od włączenia lub wyłączenia małych badań, które mogą przeszacowywać wpływ, badań farmaceutycznych, które wydają się być pozytywne. Państwa i firmy nadal czerpią zyski ze sprzedaży konopi, ale niewiele z nich finansuje badania nad marihuaną. W rezultacie, kwestia skuteczności kannabinoidów w leczeniu bólu pozostaje niejasna.
Istnieją dowody na poparcie stosowania konopi i kannabinoidów w leczeniu spastyczności wynikającej ze stwardnienia rozsianego. Niedawna metaanaliza oceniająca 17 RCT konopi indyjskich i kannabinoidów objęła ponad 3000 pacjentów wykazując skromne, ale istotne statystycznie, pozytywne działanie na doświadczaną spastyczność, a także ból i dysfunkcję pęcherza.
Podobnie, w American Academy of Neurology opublikowano wytyczne, w których określono iż nabiximole, lek dostępny w Europie i Kanadzie, który zawiera THC i CBD w stosunku ∼1: 1, jako posiadający najwyższy poziom dowodów empirycznych potwierdzających jego stosowanie w farmakoterapii spastyczności i bólu związanym ze stwardnieniem rozsianym.
